به گزارش پایگاه اطلاع رسانی شورای اسلامی شهر تهران، مهدی پیرهادی در جریان دویست و دهمین جلسه شورای اسلامی شهر تهران اظهار داشت: 29 سال از نامگذاری روز هوای پاک در 29دیماه 1374 می گذرد؛ این نام گذاری با هدف افزایش آگاهی  و حساسیت شهروندان نسبت به ضرورت برخورداری از هوای پاک صورت پذیرفت، اما اکنون وقت آن رسیده که اثر بخشی این نام گذاری و چرایی آن مورد نقد و بررسی قرار گیرد. 

پیرهادی افزود: متأسفانه آمارها حاکی از آن است که با گذشت قریب به سه دهه، نه تنها بهبودی در کیفت هوای شهر ها ایجاد نشده است بلکه در سالهای اخیر تعداد روزهای ناسالم در شهر تهران و بسیاری از دیگر شهرهای آلوده کشور رو به فزونی گذاشته است. 

وی افزود: این در حالی است که به استناد بسیاری از پژوهش ها، مهمترین عامل آلودگی هوای تهران منابع آلاینده متحرک یا همان اتومبیل، موتورسیکلت و سوخت مصرفی است که مردم در تولید و به کارگیری آنها دخالت چندانی ندارند. 

پیرهادی تأکید کرد: به راستی مردم تا چه حد از حق و امکان انتخاب نوع وسیله نقلیه در سفرهای درون شهری برخوردارند؟ شهرداری در طی چند دهه گذشته تا چه حد به وظایف خود در توسعه حمل و نقل عمومی عمل کرده است؟                                                                                                                           

رئیس کمیسیون سلامت محیط زیست خدمات شهری شورای اسلامی شهر تهران ادامه داد: در چه دوره ‌هایی شهرداری تهران در حوزه حمل و نقل عمومی به وظایف خود به درستی عمل نکرده است؟  پیرهادی در ادامه با طرح پرسش دیگری اظهار داشت: چند درصد از سوختی که به عنوان خوراک وسائل نقلیه در کشور به مصرف می رسد از استانداردهای لازم برخوردار است؟  

وی افزود: هرچند بخشی از مشکلات آلودگی هوای شهر تهران به قابلیت های طبیعی نامناسب آن در تخلیه و پالایش آلاینده های هوا مربوط است و ما در انتخاب تهران به پایتختی نقشی نداشته‌ایم؛ اما با سیاست های نابجا، به تشدید بحران آلودگی هوا در این شهر دامن زده شده است. وقتی وضعیت نابسامان اقتصادی، موتور سیکلت و خودروی فرسوده را به  تنها عامل درآمد و امرار معاش برای عده کثیری از شهروندان تهرانی بدل ساخته است؛ چگونه می توان برای این مردم از هوای پاک سخن گفت؟  وقتی علیرغم گذشت شش سال از تصویب قانون هوای پاک،  هزار و یک مانع در تحقق آن وجود دارد؛ چگونه می توان به برخورداری از هوای پاک دلخوش بود. در میان مواد قانونی متعددی که در قانون هوای پاک تدوین گردیده است؛ جایگزینی خودروهای فرسوده، پرداخت تسهیلات ارزان قیمت برای خروج خودروهای فرسوده از گردونه مصرف، افزایش 5 درصدی سالانه در توسعه ناوگان حمل و نقل عمومی، واردات خودروهای برقی و هیبریدی، فرهنگ سازی و اطلاع رسانی در خصوص آلودگی هوا در صدا و سیما با تعرفه نیم بها و بسیاری از مواد قانونی مصوب، از وظایف بر زمین مانده ای است که عدم عمل به آنها موجب بروز شرایط کنونی است.

وی ادامه‌داد: به نظر می رسد تاکنون اجرایی‌ترین ماده قانونی هوای پاک همان ماده سوم یا اعمال محدودیت در شرایط اضطرار است که به واسطه آن محدودیت هایی برای فعالیت شهروندان وضع می گردد؛ غافل از اینکه هزینه این محدودیت ها و تعطیلی ها چقدر است. 

پیرهادی تأکید کرد: قطعاً یکی از مهمترین عوامل اجرایی نشدن مواد قانونی مصوب در قانون هوای پاک، که از سوی مجریان مطرح می شود، عدم تامین بودجه یا عدم امکان تامین ارقام پیش بینی شده به واسطه شرایط سیاسی، اقتصادی و بین المللی است.

وی ادامه داد: حال سئوال اینجاست آیا خسارت ناشی از این آلودگی ها به درستی برآورد شده است؟ این شهر، تاب‌آوری مطلوب چه میزان جمعیتی را در خود دارد؟ آیا هزینه سیاست های کنونی جمعیت پذیری برای شهری مانند تهران با ظرفیت های محدود منابع آبی و چالش های عدیده محیط زیستی برآورد شده است؟ هزینه مرگ و میر سالانه هزاران شهروند در اثر آلودگی هوای شهرها چقدر است؟ چند شهروند دیگر باید در اثر ابتلا به بیماری های قلبی، ریوی و انواع سرطان دچار ضعف و ناتوانی شوند تا بودجه لازم درالویت قرار گیرد؟ هزینه کم هوشی کودکان این شهر در اثر آلودگی هوا کجا محاسبه شده است؟ هزینه هر روز تعطیلی مدارس و کودکان باز مانده از تحصیل در اثر آلودگی هوا چقدر است؟ خسارت فضای سبزی که در اثر هوای آلوده دچار ضعف و پژمردگی می شود چقدر است؟ هزینه پاکسازی و بهسازی ابنیه‌ای که در این شهر در اثر آلودگی هوا آسیب می بینند چه میزان است؟ 

رئیس کمیسیون سلامت محیط زیست و خدمات شهری شورای اسلامی شهر تهران تأکید کرد: هزینه پرندگانی که در اثر آلودگی هوا از شهر ما رخت بر می بندند؛ چقدر است؟ هزینه افزایش نزاع های خیابانی در روزهای آلوده چقدر است؟ این خسارت ها باید چقدر افزایش یابد که حل بحران آلودگی هوا در میان الویت های اساسی شهر ما قرار گیرد؟ آیا مجموع این خسارت ها لزوم تامین بودجه لازم برای حل معضل آلودگی هوا را توجیه نمی کند؟ 

به گفته وی، قطعاً هزینه این تعلل در پرداختن به حل بحران آلودگی هوا را نسل های آتی به مراتب بیشتر پرداخت خواهند کرد و مسئولین این بحران را به واسطه این کوتاهی و انفعال ملامت خواهند نمود.